Z okazji jubileuszu 40 lecia powołania Oddziału Bialskopodlaskiego SEP Zarząd Oddziału podjął uchwałę mającą na celu odpowiednie uczczenie tej rocznicy i wspólnie z kolegami postanowiliśmy aby nasz Oddział nosił imię prof. Jana Maksymiuka znanego w środowisku akademickim profesora wydziału Elektrycznego Politechniki Warszawskiej.

          Jan Maksymiuk urodził się w rodzinie chłopskiej w Ortelu Książęcym na Podlasiu. Jego młodość przypadła na okres okupacji niemieckiej i trudne lata powojenne. Wykształcenie podstawowe uzyskał w ramach tajnego nauczania. Po ustaniu działań wojennych, we wrześniu 1944 r. rozpoczął naukę w Akademii Bialskiej – Gimnazjum i Liceum Męskim im. Józefa Ignacego Kraszewskiego w Białej Podlaskiej.

         W 1950 r. pomyślnie zdał egzamin maturalny w liceum o kierunku matematyczno-fizycznym otrzymując dyplom wolnego wstępu na studia wyższe. Po odbyciu letniego turnusu robotniczego na Śląsku w ramach ówczesnej Służby Polsce, podjął studia na Wydziale Elektrycznym Politechniki Warszawskiej, prowadzone wówczas w systemie dwustopniowym. Dyplom inżyniera elektryka w specjalności „Technika zabezpieczeń i rozrządu” uzyskał w 1953 r., zaś magistra inżyniera w specjalności „Aparaty elektryczne” w 1956 r.

          Pracę zawodową podjął na macierzystej Uczelni, w ówczesnej Katedrze Przyrządów Rozdzielczych – na stanowisku zastępcy asystenta podjął już w okresie studiów w 1953 r., pracując kolejno od 1954 r. na stanowisku asystenta, od 1956 r. – starszego asystenta, od 1964 r. – adiunkta, od 1971 r. – docenta, od 1978 r. – profesora nadzwyczajnego i od 1990 r. – profesora zwyczajnego.

           Kierownicze funkcje organizacyjne w Politechnice Warszawskiej Jan Maksymiuk zaczął pełnić po habilitacji i uzyskaniu stanowiska docenta, co zbiegło się z przejściem Uczelni do struktury instytutowej w 1970 r. W latach 1990–2000 był członkiem Senatu PW, pełniąc m. in. w kadencji 1997–2000 obowiązki przewodniczącego Komisji Senackiej ds. Współpracy z Zagranicą. Pracę na uczelni zakończył w 2006 r. pozostając jednak aktywnym wykładowcą do ostatnich dni życia.

            Od 1965 r. był aktywnym członkiem Stowarzyszenia Elektryków Polskich, szczególnie zaangażowanym w problemy kondycji i rozwoju polskiego przemysłu elektrotechnicznego. Od 1969 r. współpracował z Izbą Rzeczoznawców SEP, jako jej rzeczoznawca, weryfikator, od 1975 r. jako kierownik Działu 01 („Aparatura Elektryczna”), od roku 1997 jako członek Rady Izby Rzeczoznawców SEP i przewodniczący jej Komisji Kwalifikacyjnej. Był on również kierownikiem dwóch działów w Izbie Rzeczoznawców: „Energetyka Przemysłowa” i „Aparatura Elektryczna”.

            W Stowarzyszeniu został wyróżniony kolejno medalem Kazimierza Szpotańskiego (1988 r.), Złotą Odznaką Honorową SEP (2001 r.), medalem Mieczysława Pożaryskiego (2003 r.), nagrodami za publikacje (w 1969 r. i 1999 r.). Od roku 1968 r. posiadał uprawnienia wykładowcy SEP na poziomie wyższym i średnim w zakresie „Budowy Urządzeń Rozdzielczych i Zabezpieczających”.

           Jan Maksymiuk od 1971 r. pozostawał członkiem Sekcji Wielkich Mocy Komitetu Elektrotechniki Polskiej Akademii Nauk , od roku 1987 jego członkiem wybieranym. Aktywnie brał udział w cyklicznie organizowanych seminariach naukowych Sekcji. Inicjował i prowadził takie seminaria na terenie swojego zakładu i instytutu.

            W roku 1990 został powołany na stanowisko Redaktora Naczelnego kwartalnika Komitetu Elektrotechniki PAN Archiwum Elektrotechniki, wydawanego od 1994 r. w języku angielskim jako „Archives of Electrical Engineering”.

        W okresie swojej pracy zawodowej wypromował ponad 150 dyplomantów, 6 doktorów i 3 doktorów habilitowanych. Był autorem recenzji 10 prac habilitacyjnych oraz 20 prac doktorskich. Recenzował również liczne opracowania książkowe, artykuły do czasopism i referaty na konferencje naukowe.

          W pamięci swych współpracowników Profesor zapisał się jako człowiek prawy, uczciwy, skromny i wrażliwy. Był przykładem rzetelności i systematyczności w działaniu. Wymagał wiele od swych wychowanków i współpracowników, ale chyba jeszcze więcej od siebie. W ostatnich kilkunastu miesiącach życia był wciąż bardzo aktywny zawodowo, pomimo gwałtownie pogarszającego się wzroku. W piątek, 23 stycznia 2015 r. pracował jak zwykle w swym pokoju w Gmachu Mechaniki PW. Był to dzień jak zwykle: spotkania, rozmowy: pracownicy uczelni, doktoranci, studenci. Późne popołudnie, zimowy zmierzch. Około godziny 17 wyszedł z politechniki do domu. W sercu miasta, wśród tłumu zabieganych przechodniów, z przystanku przy stacji Metro Politechnika, udał się do wieczności.